środa, 9 lutego 2011

Pyton Królewski !

Pyton królewski (Python regius) – gatunek węża z rodziny dusicielowatych, jeden z mniejszych przedstawicieli podrodziny pytonów. Dość często spotykany w hodowlach terraryjnych, również w Polsce. Popularny głównie ze względu na ciekawe ubarwienie, stosunkowo niewielkie rozmiary, względną łatwość chowu.

                                                  WYGLĄD!

Posiada krępe i masywne ciało, o obłym zarysie, pokryte gładkimi łuskami. Stosunkowo niewielka głowa wyraźnie oddzielona od reszty ciała. Łuski na głowie są koloru ciemnobrązowego lub czarne. Wokół krawędzi pyska wyraźne otworki termorecepcyjne, widoczne nawet poniżej nozdrzy. Ubarwienie ciała ciemnobrązowe lub czarne z żółtopiaskowymi lub złotobrązowymi plamami wzdłuż boków. Brzuch biały lub żółtawy z/bez plamek. Ogon krótki i tępo zakończony. Oczy zazwyczaj ciemne mocno wystające, przy odpowiednim oświetleniu widoczna pionowa źrenica. Aktualnie znane jest wiele odmian hodowlanych (tzw. morphs) obejmujących rozmaite mutacje ubarwienia i wzoru. Do najpopularniejszych należą: albino (amelanistyczne), piebald, pastel, ghost (hypomelanistyczne), axantic, spider, clown, snow, striped, platinum, mojave, leutistic, granit, paternless, pinstripe, woma i wiele wiele innych oraz ich wzajemne krzyżówki. Ceny tych wielobarwnych egzemplarzy zwykle sięgają zwykle kilku-kilkunastu tysięcy dolarów, choć są i takie, co przekraczają niebagatelną kwotę 100tys. dolarów! Rynek odmian barwnych pytona królewskiego to jeden z najdynamiczniejszych i najbogatszych pod względem dostępnych odmian.

                                             POŻYWIENIE!

Małe ssaki, gryzonie. W warunkach hodowli terraryjnej zjada głównie myszy,szczury,myszoskoczki, chomiki, młode kurczęta . Osobniki pochodzące z odłowu mogą niekiedy sprawiać pewne trudności z przyjmowaniem pokarmu. Problem ten rzadziej dotyczy węży urodzonych w niewoli. Wśród osobników odłowionych często spotyka się różnego rodzaju infekcje układu pokarmowego.

                                                                                                WYSTĘPOWANIE! 

Afryka Zachodnia i częściowo Środkowa (Benin, Togo, Ghana, Senegal, Nigeria, Uganda, Liberia, Sierra Leone). 

           ROZMNAŻANIE!

Zapłodnienie ma zwykle miejsce w lutym bądź marcu, na gniazdo wybierają najczęściej nory drobnych ssaków, termitiery, wilgotne zagłębienia wśród skał i korzeni. Samica składa 5-8 jaj, którymi zwykle się opiekuje. Po około 2 miesiącach lęgną się 30-35 centymetrowe młode.

                                                    
                                            INFORMACJE DODATKOWE! 


Pyton królewski to nieagresywny wąż, który wprawionemu terraryście z pewnością przypadnie do gustu i będzie wdzięcznym podopiecznym. Początkującym może sprawić trochę problemów, lecz zawsze pozostanie atrakcyjny dla każdego terrarysty, ze względu na swoje niewielkie rozmiary i efektowne ubarwienie. Jest ulubieńcem wielu miłośników terrarystyki i proponuję go każdemu, kto chce mieć niedużego, łagodnego, niezbyt żarłocznego węża. Mnogość i atrakcyjność odmian barwnych pozwala sądzić, że gatunek ten na długo wejdzie do ludzkich siedzib jako egzotyczny pupil. Często pytony królewskie będące w handlu pochodzą z chowu fermowego (młode) lub odłowu (dorosłe) z kraju pochodzenia. Jeżeli chcesz posiadać ten gatunek i nie mieć kłopotów z jego utrzymaniem postaraj się najlepiej o zdrowego młodego osobnika, co gwarantują mioty urodzone w hodowli. Wąż urodzony w niewoli, od momentu wyklucia, jest zaaklimatyzowany do warunków panujących w terrarium. Dodatkowo ma on dużo mniejsze szanse na pozyskanie zewnętrznych i wewnętrznych pasożytów okupujących układ krwionośny i trawienny gada. Sprzedawca powinien udzielić wszelkich niezbędnych informacji i dokumentów, co do: pochodzenia, wieku, płci, daty oraz rodzaju przyjmowanego posiłku. Istotne jest również legalność źródła Twojego zakupu, gdyż gatunek ten podlega obowiązkowi rejestracji.

Wąż Chiński !!

Wąż Chiński jest to wąż niejadowity z rodziny połozowatych. Znany jest tez pod polskimi nazwami połoz (lub wąż) smugooki, połoz (wąż) tajwański lub połoz (wąż) długoogonowy. Hodowcy zazwyczaj nazywają ten gatunek "teniurą". Jest to jeden z najpopularniejszych mieszkanców domowych terrariów.
Lubiany jest za łatwość w hodowli i łagodny charakter ( choć również zdarzają się groźne osobniki tego gatunku)

                                                      WYGLĄD!

Opis ten odnosi się do najczęściej spotykanego węża w polskich hodowlach amatorskich Elaphe Teaniura Friesi. Duża owalna głowa wyodrębniona od reszty ciała. Ciało szczupłe, ale jest to dość silny wąż. Dorosłe osobniki osiągają średnicę przedramienia dorosłej osoby. Ubarwienie zmienne w zależności od podgatunku, najczęściej można spotkać szaro-żółte, na grzbiecie i po obu bokach ciała biegną regularne czarne plamy zlewające się w tylnej części ciała. Przez pysk i głowę biegnie ciemna charakterystyczna smuga. Samca rozróżniamy dzięki dłuższemu ogonowi oraz zgrubieniu w okolicy odbytu, przez co odnosimy wrażenie grubszego ogona. Wąż największą aktywność wykazuje w ciągu rana oraz w godzinach do południowych. W warunkach naturalnych osobnik ten kiedy napotyka człowieka i nie ma gdzie się schronić broni się w sposób charakterystyczny: wygina esowato przednią część ciała, unosi się wysoko z otwartym szeroko pyskiem i próbuje zaatakować napastnika, potrząsa przy tym energicznie końcówką ogona co na liściastym lub suchym podłożu wywołuje ciekawy dosyć efekt - dźwięk podobny do grzechotki grzechotnika.

                                               POŻYWIENIE!

Wąż chiński na wolności żywi się gryzoniami, małymi ptakami, jaszczurkami, niewielkimi węzami. W niewoli podaje mu się szczury, duże myszy, świnki morskie, czasem tez chomiki, niewielkie ptaki (np. młode gołębie, kurczęta). Dorosłe osobniki powinny dostawać pokarm dwa razy w miesiącu, młode znacznie częściej – najlepiej dwa razy w tygodniu. Od czasu do czasu poleca się urozmaicenie wężowej diety o surowe jajo (najlepiej przepiórcze).

                                          
                                                         WYSTĘPOWANIE!

Południowo-wschodnia Azja: podnóża Himalajów, Chiny, Tajwan, Korea, Wietnam, półwysep malajski, Tajlandia, część Borneo oraz wyspy japońskie.

                                            ROZMNAŻANIE!

Ten gatunek węża zdecydowanie szybko dojrzewa zarazem dobrze karmiony rośnie, jednak do rozrodu z reguły dopuszcza się dopiero trzy letnie osobniki. Kopulacja zachodzi dopiero po upływie dwóch tygodni od zakończenia zimowego okresu stymulacji (hibernacja, okres zimowania). Węże splatają się kilkakrotnie w ciągu kilku dni potem nie interesują się sobą. Po zakończeniu ciąży trwającej około 1,5 miesiąca (7-8 tygodni) samica składa jaja (niezbędna wysoka wilgotność terrarium!). Ilość składanych jaj przez samice zależy od kondycji oraz wieku węża, zazwyczaj jest to 6-25 jaj. W późniejszej czynności przenosimy jaja do specjalnie przygotowanego przez nas wcześniej inkubatora. Złożone przez nas tam jaja po 55-65 dniach i dogodnych warunkach (temperatura 26-28°C i wilgotności 90%) wylęgają się młode wężyki osiągające 30-40 cm. Po upływie tygodnia zrzucają pierwszy naskórek (wylinkę) co oznacza, że zdolne są do dalszego funkcjonowania. Takie młode węże karmimy mysimi oseskami, wymagają one szczególnej opieki hodowcy.

                                    INFORMACJE DODATKOWE!

Dla zainteresowanych warto dodać, że wyróżniamy 7 podgatunków różniących się wzorem na ciele, barwą oraz wielkością danego osobnika. Elaphe Teaniura Firsey (zamieszkuje Tajwan), Elaphe Teaniura Valiantii (Wietnam, chińskie prowincje Guangxi i Guagdong oraz wyspa Hainan), Elaphe Teaniura Teaniura (Birma, Tajlandia, Kambodża i inne prowincje chińskie), Elaphe Teaniura Grabowsky (Borneo), Elaphe Teaniura Yunnanensis (chińska prowincja Yunnan), Elaphe Teaniura Ridley (Tajlandia, pół. malajski, Sumatra), Elaphe Teaniura Schmackeri (wyspy Miyakojima, Riukiu, Isigakijama, Iriomotelijima).
Terrarium dla tego węża (a najlepiej od razu dla pary) powinno być dość duże z racji osiąganych przez nie rozmiarów. Zbiornik powinien mieć wymiary minimum 120x60x100 cm (dł.x szer.x wys.). Jako podłoże może posłużyć mieszanina torfu i piasku lub substrat kokosowy. W terrarium nie powinno zabraknąć mocnych konarów i gałęzi do wspinaczki oraz dużego basenu ze świeżą wodą. Ten ostatni jest niezbędny, gdyż stanowi zarówno poidło, nawilżacz terrarium, jak i miejsce, w którym węże będą spędzać czas tuż przed wylinką. Optymalna dzienna temperatura w terrarium to 25-28 ºC, ale warto zadbać, by wąż miał do dyspozycji miejsca chłodniejsze (ok. 24 ºC) i cieplejsze (nawet do 32 ºC). Nocą temperatura może spaść do 20-22ºC. Zimą warto stopniowo obniżać temperaturę do 15-20 ºC. Odpowiednia wilgotność w terrarium to ok. 70% - w tym celu dwa razy dziennie zrasza się terrarium wodą ze spryskiwacza do kwiatów oraz dba, by basen zawsze napełniony był świeża wodą.

Wyposarzenie Terrarium !!!

CO POWINNO ZNAJDOWAĆ SIĘ W TERRARIUM.

Niezbędne:
- podłoże (piasek, torf)
- siatki wentylacyjne
- kora lub jakieś korzenie aby wąż mógł się ociarać podczas trwania wylinki
- kryjówka (coś gdzie wąż może czuć się bezpiecznie i mieć tam ciemno)
- oświetlenie (najlepiej żarówka , która daje dużo ciepła tzw: "kwoka")
- termometr
- higrometr (urządenie do pomiaru wilgoci)
- basen
Można również zamontować :
- nawilżacz powietrza
- termostat
- kabel grzewczy (jeżeli zakupiłeś żarówkę"kwokę" wtedy nie ma konieczności zakładania kabla grzewczego)

Wąż Mahoniowy !

Wąż mahoniowy nazywany jest również afrykańskim wężem domowym.


W literaturze spotka się dwie nazwy tego gatunku węża: lamprophis i boaedon. Ta druga nazwa  jest błędna , gdyż stanowi młodszy synonim ; nie powinna byc używana. Wyróżniane kiedyś dwa podgatunki (L.f fuliginosus i L.f mentalis) nie są dziś uznawane. Jest to w zasadzie jedyny gatunek z tego rodzaju dostępny na rynku terrarystycznym, pozostałe (L. aurora, erlangeri, fiskii, fuscus, geometricus, guttatus, inornatus, maculatus, olivaceus, swazicus, virgatus),są spotykane w terrariach sporadycznie.


                                          Zamieszkiwany biotop !

Ze względu na duży obszar występowania, wąż mahoniowy zasiedla różne środowiska. Unika tylko tropikalnych gęstych lasów wilgotnych i terenów typowo pustynnych. Poza tymi środowiskami spotkać go można szczególnie na terenach suchych - stepach, sawannach, półpustyniach, lasach zwrotnikowych. Jego nazwa "domowy" wzięła się stąd, że często bytuje w pobliżu ludzkich siedzib, gdzie ściąga go tu duża dostępność łatwego pokarmu - gryzoni synantropijnych (związanych z osadnictwem ludzkim) - szczurów, myszy, norników. Ludność tubylcza przyzwyczaiła się do jego obecności w swoich obejściach, a że łatwo go odróżnić od innych niebezpiecznych węży nie jest tępiony, lecz traktowany jako znak szczęścia i indykator obecności szkodników, które ma wytępić, więc lepiej żeby był i bronił domu przed "złodziejami" zboża.

                                                   Aktywność !

Wąż mahoniowy jest gadem o aktywności zmierzchowej, nocnej i porannej, w terrarium jest jednak aktywny także za dnia pod warunkiem, że w terrarium nie ma zbyt jaskrawego oświetlenia i w razie potrzeby będzie mógł się ukryć w jakimś ciemnym zakamarku.

                                                 Długość życia !

Jak podaje literatura i na podstawie własnych doświadczeń węże te dożywają w hodowli terraryjnej w dobrych warunkach nawet 15 lat, ale samice dość intensywnie "eksploatowane" rozrodczo nie dożywają tak sędziwego wieku (przeważnie 7 - 8 lat).
                                                 Opis węża !

Jest to średniej wielkości wąż samice osiągają zazwyczaj 130 cm długości (nie przekraczają 150 cm) samce są o wiele mniejsze i maksymalnie osiągają 90 cm (choć przeważnie dorastają 70 cm). Świeżo urodzone osobniki mają około 15 -25 cm a ta rozpiętość wielkości noworodków wynika z ilości i wielkości jaj złożonych przez samicę.Ciało węza mahoniowego jest szczupłe, o okrągłym przekroju, mniej więcej równej grubości na całej długości. Pokrywają je drobne gładkie łuski (27 - 29 w rzędzie), które są tak delikatne, że wiele osób nie związanych z terrarystyką nazywa tego węża aksamitnym. Głowa podłużna lekko zaokrąglona wyraźnie oddzielona od reszty ciała. Na głowie widoczne są po każdej stronie dwa jasne, złotawe, wąskie paski ciągnące się od nozdrzy po tył głowy i początek karku, górne paski przechodzą przez oczy z jasną, złotawą tęczówką i pionową źrenicą. Ubarwienie ciała jest zmienne najczęściej różne odcienie brązu, oliwkowe znane są również osobniki ksantoryczne (żółte i czerwone), albinotyczne i pasiaste (niestety te odmiany są rzadkie, a co za tym idzie drogie i praktycznie nie są spotykane na naszym rynku terrarystycznym). Osobniki pochodzące z terenów suchszych są zazwyczaj jaśniejsze. Brzuch węża mahoniowego jest białawy bez nakrapiań.

                                                 Występowanie !

Jest to gatunek rozpowszechniony niemal w całej Afryce. Jego zasięg rozciąga się od południa Sahary po wybrzeże RPA.
                                          Pożywienie i karmienie !

W naturze jedzą różnorodny pokarm - drobne ssaki (myszy, szczury, norniki, myszoskoczki, a nawet nietoperze), ptaki, ich pisklęta i jaja, płazy, inne gady oraz ich jaja. Nie opuszczają także w swej diecie przedstawicieli własnego gatunku (znane są przypadki kanibalizmu wśród dorosłych i młodych osobników, choć osobiście nie spotkałem się z tym problemem w mojej kilkunastoletniej hodowli). W warunkach terraryjnej hodowli podajemy wężom mahoniowym głównie gryzonie laboratoryjne - myszy, młode szczury, chomiki, myszoskoczki. Bez problemowo można je przyzwyczaić do przyjmowania martwych zwierząt. Pisklęta kury czy innych ptaków (np. te, które wypadły z gniazda) mogą stanowić wzbogacenie diety węży, ale przestrzegam przed takim urozmaicaniem, bo często pisklęta te są nosicielami wielu patogenów (głównie Salmonella sp.) powodujących schorzenia nie zawsze łatwe do uleczenia. Wzbogaceniem diety mogą być też dzikie gryzonie złapane np. w łapki, ale tu też rodzi się niebezpieczeństwo, że zwierze pochwycone jest przenosicielem drobnoustrojów chorobotwórczych lub znalezione martwe uległo zatruciu środkami do deratyzacji. Takie dzikie gryzonie zawsze podajemy świeżo ubite, gdyż pozostawienie go żywego może spowodować pogryzienie lub nawet zagryzienie węża. Spotykałem także praktykę karmienia małych noworodków tych węży jaszczurkami. Nie polecam tego sposobu z dwóch względów. Pierwszy - jeśli wąż pozna smak gada być może nie odmówi sobie "przekąszenia" swego pobratymca. Drugi - najczęściej karmowym zwierzęciem są krajowe jaszczurki a te podlegają prawnej ochronie więc skarmianie ich ogałaca rodzimą herpetofaunę.

                                            Rozpoznawanie płci!



Z uzyskaniem potomstwa od tego gatunku węża nie ma większego problemu. Zimowanie nie jest wymagane dla stymulacji rozmnażania. Wystarczy w zimie na około miesiąc, dwa rozdzielić węże według płci. Do rozrodu są już gotowe nawet osobniki 10 miesięczne (oczywiście dobrze wykarmione i wyrośnięte) lecz lepiej jest odczekać do osiągnięcia przez tego gada wieku 18 miesięcy. Samica by przystąpić do rozrodu powinna mieć nie niej niż metr długości, samiec połowę z tego. Gody i kopulacja zazwyczaj przebiega nocą i uchodzą uwadze posiadacza węży. Samica często przyjmuje pokarm nawet do dwóch tygodni przed zniesieniem jaj, a samiec często próbuje kopulować z samicą w zaawansowanej ciąży (w związku z tym dobrze jest oddzielić ciężarną samicę od pozostałych osobników). Jedną z oznak ciąży jest pogrubienie tylnego odcinka ciała na mniej więcej dwa tygodnie przed zniesieniem jaj. Po mniej więcej 60 dniach od kopulacji samica składa jaja (max. 16, średnio 8 - 9) najlepiej w pojemniku wypełnionym wilgotnym torfem lub kępkami mchu torfowca. Jajka przenosimy do inkubatora i przy temperaturze 28°C po około 60 dniach wylęgają się małe wężyki długości 16 - 25 cm. Gdy nie dysponujemy inkubatorem możemy jajka pozostawić w terrarium i tu też nastąpi wylęg ale dobrze jest zabezpieczyć jajka przed dostępem dorosłych. Zdarzyło mi się raz, iż wyrzuciłem jajka tych węży myśląc, że są zamarłe, jakież było moje zdziwienie, gdy po kilku tygodniach z kosza wypełzły młodziutkie, zdrowiutkie "mahoniówki". Znane mi są przypadki, że posiadacze tych węży inkubowali jajka przy temperaturze 19 - 22°C ale wylęgały się same samice i duży odsetek osobników zdeformowanych. U węży jednak nie stwierdzono fenomenu TSD - Temperature Sex Determination czyli temperaturowej determinacji płci więc należy trakotwać wylęg samych samic w w/w warunakch za przypadkowe. Samica w dobrej kondycji może przystępować do kopulacji kilkakrotnie w ciągu roku i też składa kilka zniesień jaj w sezonie rozrodczym (niestety tak częste zniesienia osłabiają znacznie samice i przyspieszają jej zgon lub zapadalność na różnorakie choroby). Nawet 12 letnia samica potrafiła znieść jajka (6 sztuk), z których wylęgły się zdrowe młode. Małe wężyki umieszczamy w małych terrariach dobrze zabezpieczonych przed ucieczką i po pierwszej wylince, która ma miejsce w drugim tygodniu życia podajemy noworodki mysie dwa razy w tygodniu. Z wykarmieniem i wychowem młodych nie ma żadnych problemów.

Wąż mahoniowy ze względu na swą łagodność, łatwość oswojenia do kontaktów z człowiekiem (niektóre osobniki bez problemów przyjmują pokarm z ręki), niewielkie rozmiary i skromne wymagania hodowlane nadaje się doskonale dla początkujących miłośników terrarystycznego hobby. Także osobom bardziej "zaawansowanym" w terrarystyce obcowanie z tym gatunkiem węża przyniesie wiele radości.

U młodych osobników trudno rozróżnić płeć, a małe wymiary nie pozwalają na bezpieczne sondowanie i oznaczenie płci tą metodą. Rosną szybko, więc już u 30 - 40 cm osobników (powinny już być w wieku około 3 - 4 miesięcy) można rozpoznać płeć nie tylko je sondując, ale i po długości ogona i szerokości jego nasady. Samiec też wolniej rośnie i jeśli mamy osobniki z tego samego miotu, trzymane w takich samych warunkach zauważymy, że w pewnym momencie pewne osobniki (oczywiście zdrowe) zaczynają mniej i rzadziej jeść (samiec jedna mysz na tydzień samica w tym czasie 3 - 4), to oznaczać to może, że mamy najprawdopodobniej do czynienia z samcem węża mahoniowego. Płeć u dorosłego osobnika rozpoznajemy bezproblemowo. Samica jest zdecydowanie większa i masywniejsza, samiec drobny o maksymalnej długości osiemdziesięciu paru centymetrów. Jeszcze jedną cechą różniąca obie płci jest liczba łusek podogonowych (samica 48, samiec 67).

                                       Rozmnażanie !

Terrarium Dla Węża !




Wielkość i kształt terrarium


 
Minimalne wymiary terrarium:
Szerokość: 3/4 całkowitej długości ciała
Głębokość: 1/3 całkowitej długości ciała
Wysokość:
gatunki nadrzewne: równe długości węża
gatunki naziemne: 1/2 długości węża
Należy przyjąć iż maksymalna wysokość terrarium będzie wynosić 180-200cm ze względu na wysokość naszych mieszkań, ułatwienie sprzątania oraz bezpieczeństwo węża. Poza tym konieczne jest zostawienie wolnej co najmniej 30-40% powierzchni podłogi terrarium, aby wąż mógł się załatwiać oraz w celu karmienia.
W przypadku bardzo dużych węży, jak np. pytony tygrysie oraz siatkowe, przyjmuje się iż konieczna jest możliwość rozciągnięcia połowy ciała pytona - taka może być minimalna szerokość terrarium.

Kilka Zdjęć Węży Zbożowych!

 Najpopularniejszy charakterystyczny wzór na skórze węża zbożowego. Pierwszy gatunek tego węża właśnie tak się prezentował.
A to już jest inna omiana węża zbożowego. 

Wąż Zbożowy !

Wąż zbożowy nazywany również zbożówką gatunek tego węża pochodzi od rodziny połozowatych.
Do niedawna klasyfkował się do rodzaju ELAPHE.
                                                                 WYGLĄD!
Ubarwienie węża zbożowego jest nizwykle zróżnicowane, najczęsciej występuje to: tło pomarańczowe lub rudo-brązowe, na nim występują duże,nieregularne czerwone plamy w czarnych obwódkach. Brzuch jest białawy w czarne kwadraty (tzw.szachownica) . Głowa jest nie wielka , a pysk zaokrąglony. Oczy są zas okrągłe źrenice, i złociste tęczówki. Całe ciało węża jest dosc dobrze umięsnione, muskularne. W chwili obecnej na skutek dużej chodowli ww węża istnieje około stu odmian barwnych tego węża . Węże zborzowe zwykle rosną do 130 cm , lecz rekordowa welksc sięga nawet do 180 cm, A znów waga węża zbożowego to ok 400-500 gram ,Gdyż zdarzają się osobniki ważące nawet blisko 1 kg.
                                                          POŻYWIENIE!
Węże zbożowe głównie odżywiają się gryzoniami lub jaszurkami (zazwyczaj kiedy są młode), żadko się zdarza, ale żywią się również nietoperzami i ptakami.
                                                      WYSTĘPOWANIE!
Najczęsciej spotykane są w zadrzewiach jak i również na polach uprawnych , i nieużytkach środkowej , południowo-wschodniej części Ameryki Północnej.
                                                       ROZMNAŻANIE!
W naturalnych warunkach gody tego gatunku odbywają się z regóły wiosną. Samica po ok. 2 miesiącach składa od kilku nawet do 30 jaj, z których po ok. 60 dniach wykluwają się młode mające długość ok.25-30 cm. Przez pierwszy tydzień jedzą resztki z jaj , po pierwszej wylince ( czyli po zrzuceniu skóry) przechodą w etap samodzielnego odżywiania się.
                                                          INFORMACJE DODATKOWE!
Jest to doskonały wąż do hodowli domowej. Jest to dobry wybór dla początkujących terrarytów, nie jest on chroniony przepisami UNII EUROPEJSKIEJ. Jest łatwy w utrzymaniu gdyż karmi się go co dwa , trzy lub cztery tygodnie w zależności od zachowania naszego węża jeżeli jest natpobudliwy lub próbuje znaleść wyjście z terrarium to znaczy , że jest głodny . Przy hodowli domowej najlepiej karmić go myszką lub szczurkiem nie zbyt dużymi, ponieważ może sobie z nim nie poradzić. Owocem wieloletniej hodowli węża zbożowego jest ogromna gama odmian barwnych , oferująca mutację kolorów i wzorów,gdzie niektóre odmiany nieznacznie tylko przypominają żyjące na wolności osobniki.